Za panowania królowej Elżbiety I, Anglia przeżywała świetny okres gospodarczy i polityczny oraz kulturalny. Imię królowej weszło w skład nazwy nowego typu dramatu. Dramat elżbietański odznaczał się ostateczną eliminacją średniowiecznych pozostałości, wewnętrznym ładem, i niemal w całości skupił się nad ładem świeckim, ponieważ był ściśle związany z realnym życiem, co przejawiało się inspiracją z życia. Najlepszym przykładem dramatu elżbietańskiego są sztuki teatralne autorstwa Williama Szekspira

Szekspir. Romeo i Julia

Williama Szekspira uważano za twórcę nowożytnego teatru, ponieważ wprowadził wiele nowatorskich rozwiązań. Odstąpił od klasycznej reguły trzech jedności: czasu, miejsca i akcji. Szekspir odrzucał zasadę, że na samej scenie nie może znajdować się równocześnie więcej niż trzech aktorów. To spowodowało, że powstał nowy skład sceniczny, co doskonale widać na przykładzie Romeo i Juli, gdzie na scenie występuje pięciu aktorów.

Szekspir mistrzowsko ukazał dramat w Romeo i Juli, gdzie wszystkie akcje dzieją się błyskawicznie. Utwór ma bardzo wyraźny rytm kompozycyjny, zmienia się dynamicznie, tekst skupia i koncentruje czytelników. Autor doskonale zadbał, żeby każda z postaci nie była nijaka i nie działała schematycznie. Nie są to bowiem osoby o podobnych charakterach, sposobach bycia. Piękny, poetycki język autora służy zarówno do prezentacji sugestywnych pod względem psychologicznym postaci, przez co buduje nastrój dzieła.

Dramat elżbietański – nie tylko Makbet

Następnym doskonałym przykładem twórczości Szekspira, jest Makbet – dramat złożony z pięciu aktów. Cechy tej sztuki na które trzeba zwrócić uwagę, to: swobodna kompozycja (poprzez odejście od starożytnej greckiej zasady jedności czasowej), doskonałe budowanie scen zbrodni (utwór został podzielony na akty i sceny, które uzupełniają każdy fragment sceny akcji), doskonałe dynamiczne ujęcie bohaterów, gdzie można wskazać ich zmienność postaw oraz obecność świata fantastycznego, często czerpanego z ludowej opowieści. W tym dziele występuje luźna kompozycja, historyczne realia, fragmenty fantastyczne, liczne odwołania do wierzeń ludowych, nastrój tajemniczości, oraz grozy. Język utworu jest plastyczny, obrazowy, i odznacza się bogatą metaforyką.

Jeśli zaś chodzi o Hamleta, autor porzucił znaczną zasadę jedności czasu, miejsca i akcji. Oczywiście zrezygnował także z chóru komentującego zdarzenie, co skłaniało widzów do własnej interpretacji utworu. W tym utworze bardzo często bohaterowie mówili językiem potocznym, niekiedy dość wulgarnym. Tymczasem w antycznych tragediach tego nie było. Hamlet, to tragedia złożona z pięciu aktów, które tworzy dwadzieścia scen. Ciekawym zabiegiem kompozycyjnym jest wprowadzenie tak zwanego teatru w teatrze, co odwołuje się do podwójnej teatralności. Jest to doskonały dowód potęgi sztuki scenicznej.

Dramat elżbietański: (c) Zaq1.pl / GT

Zobacz też:
>
>